De oprichting van een ‘tweetalige’ Brusselse huisartsenwachtpost doet heel wat vragen rijzen. Door de 6de staatshervorming is het beleid terzake verspreid over verschillende beleidsniveaus. Ook Vlaams minister voor Welzijn Jo Vandeurzen is deels bevoegd.

Recent schreven Brusselse en federale collega’s Liesbeth Dhaene nog een opiniestuk over de nakende oprichting van de ‘tweetalige’ Brusselse huisartsenwachtdienst GBBW; een samenwerking van de Brusselse Huisartsenkring BHAK en haar Franstalige tegenhanger. Hierin uitten zij hun bezorgdheid over de kennis van het Nederlands van de onthaalmedewerker en van de Franstalige artsen, maar evengoed over het gebrekkige financieringssysteem en het Vlaamsonvriendelijke besluitvormingsproces binnen de nieuwe wachtdienst.

Ook Vlaams Volksvertegenwoordiger Willy Segers (N-VA) stelt zich vragen bij de effectieve tweetaligheid van deze huisartsenwachtpost.

In een antwoord op een recente schriftelijke vraag van Segers bevestigde de minister dat hij geen controlebevoegdheid heeft ten opzichte van de tweetalige wachtdienst. Enkel de BHAK, een entiteit die zal blijven bestaan maar haar wachtdienstfunctie ‘uitbesteedt’ aan de tweetalige GBBW valt onder zijn controlebevoegdheid. De GBBW kan dus als het ware enkel gecontroleerd worden ‘in tweede rang’, door toe te zien op de correcte besteding van haar middelen door de BHAK.

“Er kan dus alleen gecontroleerd worden waar de subsidies naartoe gaan in eerste lijn die de BHAK ontvangt. Maar eens die gelden doorgegeven zijn aan de GBBW, is er geen manier om na te gaan wat er effectief mee gebeurt,” merkt Vlaams Volksvertegenwoordiger Willy Segers (N-VA) op.

Vanzelfsprekend zal de N-VA hier in de toekomst nauwlettend op toezien maar zij betreurt niettemin deze bemoeilijking van de controle op de wachtdienst.

Verder ziet de minister voldoende garanties op Nederlandstalige zorg tijdens de wachturen. Hij geeft aan dat een ‘tweetalige’ wachtarts beschikt over een minimum van een secundair niveau aan de tweede taal. De onthaalmedewerkers worden met een spoedcursus klaargestoomd om in beide talen te kunnen werken.

“Het is twijfelachtig of een niveau secundair onderwijs voldoende zal zijn om een patiënt te behandelen in diens moedertaal. Er is simpelweg geen garantie dat mensen in hun moedertaal geholpen kunnen worden,” geeft Segers aan.

Wordt ongetwijfeld vervolgd…